sengoku dönemi ne demek?

Sengoku dönemi, Japonya'da 15. yüzyıldan 17. yüzyıla kadar süren bir dönemdir. "Sengoku" terimi, "savaşan devletler" anlamına gelir ve bu dönemde Japonya'da birçok devlet, daimyo adı verilen savaş ağalarının yönetimi altında bağımsız bölgeler olarak varlıklarını sürdürmüştür.

Sengoku dönemi, feodal Japonya'da merkezi otoritenin zayıfladığı, iç savaşların sıklıkla yaşandığı bir dönemdir. Japonya'nın daimyo denilen derebeyliklere bölünmesi ve bu daimyo ailelerinin güç savaşlarıyla doludur.

Dönemin başlangıcı olarak genellikle 1467'de başlayan ve Onin Savaşı olarak adlandırılan bir iç savaş gösterilir. Bu savaş, Kyoto'da iki güçlü daimyo ailesi olan Hosokawa ve Yamana arasındaki rekabet sonucunda çıkmıştır. Onin Savaşı, Japonya'da birçok bölgede çatışmalara yol açtı ve Sengoku döneminin başlangıcını işaret etti.

Sengoku dönemi boyunca, daimyo aileleri kendi bölgelerinde güç konsolidasyonu için sık sık savaşmışlardır. Bu savaşlar sırasında daimyo aileleri, samuray sınıfının savaşçılarını ve silahlanmış adamlarını kullanmışlardır.

Dönemin en ünlü ve etkili daimyo ailesi Oda, Takeda, Uesugi, Mori, Hojo, Imagawa ve Tokugawa'dır. Bu aileler arasındaki savaşlar, Japonya'nın dört bir yanındaki kalelerde, ormanlarda ve ovalarda gerçekleşmiştir.

Sengoku dönemi, ayrıca Japonya'da mızraklı askerlerin yerine samurayları ve ateşli silahların yaygınlaşmasını içeren yeni askeri taktiklerin ortaya çıktığı bir dönemdir.

Dönemin sonunda, ülke toparlanmaya başlamış ve Oda Nobunaga, Toyotomi Hideyoshi ve son olarak Tokugawa Ieyasu gibi güçlü liderlerin çabalarıyla yeniden birlik sağlanmıştır. Tokugawa Ieyasu, 17. yüzyılda başkent Edo'da (şimdi Tokyo) hüküm süren Tokugawa şogunluğunu kurarak Japonya'yı birleştirmiştir.

Bu şekilde Sengoku dönemi sona ermiş ve Japonya, Edo dönemi olarak adlandırılan döneme girmiştir. Edo dönemi boyunca Japonya'da istikrar ve barış dönemi yaşanmıştır.

Kategoriler